Gedicht

In het kader van de Poëzieweek, schreef Pat het onderstaande gedicht.

Ze mompelt, ze murmelt,
dan roept en spuwt ze,
zijn naam wreed in het rond

Hij treurt, hij rust en berust,
en denkt aan wat was en niet meer is

Ze schuifelt, ze strompelt,
dan grijpt en gooit ze,
alles wat liefde was in het rond

Hij bukt, hij raapt, grijpt naar zijn rug
maar zeggen doet hij niets

Ze klauwt, ze draait,
dan maait en zwaait ze
haar knokige armen in het rond

Hij ontwijkt, hij kijkt, veegt met zijn oude hand
over de natte rimpels in zijn gezicht

Maar ’s avonds, in het duister,
wanneer de rust is weergekeerd,
dan weet ze weer voor even wie ze is,
dan woelt ze, zoekt ze, graaft ze
een veilige herinnering op,
en vleit haar hoofd tegen zijn brede rug

Ze ligt, ze ademt diep,
dan slaapt en snurkt ze,
hij sust en kust,
hij zalft wat door de dag werd blootgelegd,
hij begraaft zijn hoofd in haar haar,
en dekt toe wat is gezegd

Hij snuift en snuffelt,
de geur van wellust van weleer,
hij glimlacht,
hij fluistert,
Ja, ik ook van jou,
Ja, ik houd ook van jou,

Ondanks.